เกมบัวบาน-บัวหุบ

                                          เกมบัวบาน– บัวหุบ      ระยะเวลา  ๑๐ – ๒๐ นาที  

วัตถุประสงค์              

เพื่อเป็นการฝึกสติ สัมปชัญญะ สมาธิ ปฏิภาณไหวพริบ ความว่องไวในการเอาตัวรอด             

วิธีดำเนินกิจกรรม     

     ๑. ผู้นำกิจกรรมชี้แจงกติกาในการเล่นเกม แล้วให้ทุกคนยืนชิดกัน ให้แบฝ่ามือข้างซ้ายของตัวเองทุกคน และให้ใช้นิ้วชี้ของมือข้างขวาของตัวเองไปวางที่ฝ่ามือของคนข้าง ๆ ถ้าพูดคำว่า “บัวหุบ”  ให้คนที่วางนิ้วบนฝ่ามือเพื่อนรีบยกนิ้วหนี ส่วนคนที่แบมือก็ให้หุบนิ้วมือของคนข้าง ๆ ให้ได้แต่ไม่ให้ยกตาม

     ๒. ผู้นำเกมเล่านิทานเกี่ยวกับเรื่องบัว ควรเล่าแบบมีศัพท์ต่าง ๆ เข้ามาแทรกด้วย จะทำให้ผู้เล่นตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา จะเล่าเป็นบัวอะไรก็ได้  ที่ไม่ควรลงที่คำว่า “บัวหุบ” แบบง่ายๆ

     ๓. พอถึงคำว่า “บัวหุบ”  ผู้เล่นกิจกรรมทุกคนต้องเอานิ้วมือออกโดยเร็ว เพื่อให้รอดจากการถูกหุบ และต้องพยายามหุบมือผู้อื่นไว้ด้วย

     ๔. ผู้นำเกมสรุปกิจกรรมตามวัตถุประสงค์

นิทาน

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว   มีผึ้งน้อยตัวหนึ่ง   บินไปหาอาหาร  ต่อมาก็มาเจอสระบัวแห่งหนึ่ง   ในสระบัวนั้น   ก็มีทั้งบัว...ตูม   มีทั้งบัวบาน   บางดอกก็บานน้อย   บางดอกก็บานมาก   บางดอกก็ยังไม่บาน   บางดอกก็เหี่ยว   ผึ้งน้อยก็ลงไปจับที่ดอกบัวบาน ท่ามกลางบัวหุบหลายดอก ในตอนใกล้ค่ำ ในขณะที่ผึ้งน้อยกำลังกินเกสรอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น   บัวก็เลยหุบ บัวหุบเอาผึ้งน้อยไว้ข้างใน เอาตายละซี บัวหุบผึ้งน้อยซะแล้ว

ทันใดนั้นเอง พระอาจารย์ชยสาโรกับนักเรียนปัญญาประทีปเดินผ่านมาพอดี เด็กชายหัวเห็ดเห็นบัวตูมกระดุกกระดิก ไหวติง จึงชวนเพื่อนไปดูใกล้ๆ บัวดอกนั้น  บัวหุ้ม เฮ้ยไม่ใช่! บัวหุบเอาจมูกแบนๆของเด็กชายหัวเห็ด เขาตกใจมาก รีบวิ่งไปหาพระอาจารย์ตาลีตาเหลือก บอกว่า บัวครับบัว.. บัวหุบจมูกผมครับ ท่านบอก ใจเย็นๆ หัวเห็ด บ๊องแล้วโยม บัวอะไรจะหุบเองได้ ซี้ซั้วต่าอ่ะ หลังจากนั้นท่านก็พาเด็กๆย่อส่วนเล็กลงๆ แล้วหายแว๊บเข้าไปยืนในดอกบัวบานสีชมพูดอกใหญ่ เด็กๆค่อยๆ กลับมาอยู่กับตัวเอง หลับตาลง ปล่อยแขนทั้งสองข้างลงลำตัว นิ่งๆ เงียบๆ สบายๆ สงบ สง่างาม ”