เกมบัวบาน– บัวหุบ ระยะเวลา ๑๐ – ๒๐ นาที
วัตถุประสงค์
เพื่อเป็นการฝึกสติ สัมปชัญญะ สมาธิ
ปฏิภาณไหวพริบ ความว่องไวในการเอาตัวรอด
วิธีดำเนินกิจกรรม
๑. ผู้นำกิจกรรมชี้แจงกติกาในการเล่นเกม แล้วให้ทุกคนยืนชิดกัน
ให้แบฝ่ามือข้างซ้ายของตัวเองทุกคน และให้ใช้นิ้วชี้ของมือข้างขวาของตัวเองไปวางที่ฝ่ามือของคนข้าง
ๆ ถ้าพูดคำว่า “บัวหุบ” ให้คนที่วางนิ้วบนฝ่ามือเพื่อนรีบยกนิ้วหนี
ส่วนคนที่แบมือก็ให้หุบนิ้วมือของคนข้าง ๆ ให้ได้แต่ไม่ให้ยกตาม
๒. ผู้นำเกมเล่านิทานเกี่ยวกับเรื่องบัว
ควรเล่าแบบมีศัพท์ต่าง ๆ เข้ามาแทรกด้วย จะทำให้ผู้เล่นตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา
จะเล่าเป็นบัวอะไรก็ได้
ที่ไม่ควรลงที่คำว่า “บัวหุบ” แบบง่ายๆ
๓. พอถึงคำว่า “บัวหุบ” ผู้เล่นกิจกรรมทุกคนต้องเอานิ้วมือออกโดยเร็ว
เพื่อให้รอดจากการถูกหุบ และต้องพยายามหุบมือผู้อื่นไว้ด้วย
๔. ผู้นำเกมสรุปกิจกรรมตามวัตถุประสงค์
นิทาน
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีผึ้งน้อยตัวหนึ่ง บินไปหาอาหาร
ต่อมาก็มาเจอสระบัวแห่งหนึ่ง ในสระบัวนั้น
ก็มีทั้งบัว...ตูม
มีทั้งบัวบาน
บางดอกก็บานน้อย
บางดอกก็บานมาก
บางดอกก็ยังไม่บาน
บางดอกก็เหี่ยว ผึ้งน้อยก็ลงไปจับที่ดอกบัวบาน
ท่ามกลางบัวหุบหลายดอก ในตอนใกล้ค่ำ
ในขณะที่ผึ้งน้อยกำลังกินเกสรอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น บัวก็เลยหุบ บัวหุบเอาผึ้งน้อยไว้ข้างใน
เอาตายละซี บัวหุบผึ้งน้อยซะแล้ว
ทันใดนั้นเอง
พระอาจารย์ชยสาโรกับนักเรียนปัญญาประทีปเดินผ่านมาพอดี
เด็กชายหัวเห็ดเห็นบัวตูมกระดุกกระดิก ไหวติง จึงชวนเพื่อนไปดูใกล้ๆ บัวดอกนั้น บัวหุ้ม เฮ้ยไม่ใช่! บัวหุบเอาจมูกแบนๆของเด็กชายหัวเห็ด เขาตกใจมาก รีบวิ่งไปหาพระอาจารย์ตาลีตาเหลือก
บอกว่า บัวครับบัว.. บัวหุบจมูกผมครับ ท่านบอก ใจเย็นๆ หัวเห็ด บ๊องแล้วโยม
บัวอะไรจะหุบเองได้ ซี้ซั้วต่าอ่ะ หลังจากนั้นท่านก็พาเด็กๆย่อส่วนเล็กลงๆ
แล้วหายแว๊บเข้าไปยืนในดอกบัวบานสีชมพูดอกใหญ่ เด็กๆค่อยๆ กลับมาอยู่กับตัวเอง หลับตาลง
ปล่อยแขนทั้งสองข้างลงลำตัว นิ่งๆ เงียบๆ สบายๆ สงบ สง่างาม ”
